niedziela, 20 września 2015

Rozdział 2

~Bree
   Kiedy usłyszałyśmy ostatni dzwonek wybiegłyśmy ze szkoły jak szalone. Melanie codziennie chodziła do mnie, ponieważ rodzice w ogóle nie zwracali na nią uwagi. Pracowali całymi dniami przez co swoją córkę traktowali jakby była duchem.
  - Mamo wróciłyśmy! - krzyknęłam.
  - Chodźcie do kuchni!
   Mel spojrzała na mnie bo wiedziała, że musimy być bardzo wiarygodne, aby puściła mnie na koncert. Wzięłam głęboki oddech i udałyśmy się w jej kierunku.
  - Siadajcie zaraz będzie obiad.
  - Chciałabym z tobą porozmawiać. - oznajmiłam.
  - Teraz? - miała zdziwioną minę. - To ważne?
  - Dla nas bardzo. - potwierdziła Melanie.
   Spełniła naszą prośbę i zajęła miejsce na przeciwko nas. Wyciągnęłam telefon i włączyłam Twittera chłopców z wiadomością o koncercie. Dokładnie przeanalizowała tekst, a następnie spojrzała na nas po kolei. Bałam się tego co powie, a ona najwyraźniej się uśmiechnęła.
   - O co chodzi? - zapytałam.
   - Wyobraź sobie, że osoby, na których bardzo mi zależy są w moim mieście. - powiedziała. - Pozwoliłabyś mi spełnić marzenie?
   - Oczywiście, że tak. - przytaknęłam.
   - Więc ja też tak bym zrobiła. - przyznała. - Oczywiście, że możesz jechać!
   W tym momencie Mel wstała tak jak ja i zaczęłyśmy z radości skakać po całym pomieszczeniu. Przytuliłam mamę i wyszeptałam ,,dziękuję".
   - Nie ma za co skarbie. - pocałowała mnie w czoło. - Mam rozumieć, że chcesz bilet Meet & Greet?
   - Na prawdę?
   - Jeśli tego chcesz to pewnie. - stwierdziła. - Kiedy bilety wchodzą do sprzedaży?
   - Czytałam, że jutro wieczorem. - odpowiedziała Mel.
   - To od razu zamówię. - obiecała. - A co z tobą, skarbie?
    Zwróciła się do Melanie.
   - Jak wrócę do domu to porozmawiam z moimi rodzicami. - odparła.
   - W takim razie trzymam kciuki. - uśmiechnęła się.
   Zjadłyśmy obiad i pobiegłyśmy na górę. Włączałyśmy piosenki chłopców od Beautiful do Stay Strong. To nasz taki codzienny rytuał. Wtedy śpiewamy razem z Charlie'm i rapujemy z Leo. To brzmi całkiem zabawnie.
  Dziś Melanie szybciej chciała iść do domu, aby zdążyć zanim jej rodzice się położą. Pozwoliłam jej na to ale musiała obiecać, że zaraz potem da mi znać. Pożegnałyśmy się, a w jej oczach widziałam strach bo najwidoczniej miała złe przeczucia..

~ Melanie
  Jak ja zazdrościłam Bree takiego cudownego życia. Ma kochającą mamę, która jest jej przyjaciółką. Ja mam rodziców, którzy nawet nie wiedzą, że istnieję. Dzisiaj odezwę się do nich pierwszy raz od jakiegoś tygodnia.
  Otworzyłam drzwi i pierwszą rzeczą jaka rzuciła mi się w oczy to mój tata siedzący w swoim gabinecie przy komputerze. Podeszłam do niego i zapytałam:
  - Możemy porozmawiać?
  - Oczywiście słońce. - uśmiechnął się. - Skończę pisać i zaraz przyjdę do ciebie.
  Ten moment to u niego prawdziwa wieczność. Próbowałam tego już dużo razy i zawsze była taka sama odpowiedź. Skierowałam się w kierunku salonu, ponieważ słyszałam, że jest tam mama. To co zobaczyłam to już na prawdę mnie przerosło. Odkurza, a jednocześnie czyta książkę.
  - Wróciłaś już Mel? - zapytała. - Właśnie czytam książkę na jutrzejszy wykład.
  - Mam pilną sprawę. - oznajmiłam.
  - Możemy pogadać jak skończę? - to nawet nie była prośba tylko sygnał żebym sobie poszła.
  Kiedy byłam już w kuchni stwierdziłam, że teraz musi być po mojemu.
  - Czy kiedyś możemy porozmawiać wreszcie jak cywilizowani ludzie?!
  Wykrzyczałam te słowa i odniosłam sukces, ponieważ za kilka sekund rodzice z pytającymi wyrazami twarzy stali w kuchni.
  - Przejdę od razu do głównego tematu. - powiedziałam szorstko. - Za niedługo w naszym mieście da koncert taki pewien duet. Mogłabym jechać razem z Bree?
  - No nie wiem... - zaczął ojciec.
  - Ile kosztują bilety? - zapytała mama dla, której zawsze liczyła się kwestia finansowa.
  - Wszystko wyjdzie 300 zł. - usta taty przybrały kształt liter ,,o" - Ale mam też trochę swoich oszczędności..
  - Chyba nie chcesz wydać 300 zł na jakieś gwiazdki! - wygarnęła mi matka.
  - To nie jakieś gwiazdki tylko moi idole i nic o nich nie mów skoro nie masz pojęcia jacy są na prawdę! - krzyknęłam.
  - Nigdy nie pojedziesz na ten koncert za nasze pieniądze! - oznajmił tata surowym tonem.
  - Przecież nas stać! - uświadomiłam ich.
  - Nie jedziesz i koniec. - postanowiła mama. - Marsz do swojego pokoju.
  - Wiecie co?! - miałam ochotę płakać ale musiałam pokazać, że nie tak łatwo mnie złamać. - Wolę was gdy siedzicie po cichu w świecie waszej kariery. Wolałabym mieć innych rodziców!
  Wybiegłam z kuchni jednocześnie zatrzaskując za sobą drzwi. W mojej głowie miałam tylko to czy nie potraktowałam ich za ostro. To chyba jakiś żart. Powiedziałam to co myślę.
  Położyłam się na łóżko i z moich oczu poleciała pierwsza łza. Teraz nikogo już nie muszę udawać. Nie zobaczę chłopców, którzy są moim oparciem, nadzieją na lepsze jutro. Usłyszałam pukanie do drzwi.
  - Mel? - to była mama.
 To pierwszy raz kiedy była tak blisko mojego pokoju od jakiś kilku tygodni. Od kiedy zrobiła się taka opiekuńcza?
  - Nie chcę z tobą rozmawiać.
  Najwyraźniej to wystarczyło bo usłyszałam jej kroki jak schodziła na dół.
  Moje oszczędności trzymają rodzice zamknięte w ich pokoju żebym mnie kupowała niepotrzebnych rzeczy, dlatego tym razem też mi ich nie dadzą.
  Wzięłam telefon i zadzwoniłam do Bree.
  - Melanie? - usłyszałam jej radosny głos. - Zgodzili się?
  - Przykro mi Bree ale... nie.
  Nie czekałam tylko od razu się rozłączyłam. Nie chciałam współczucia bo teraz go nie potrzebowałam. Włączyłam piosenkę Hopeful i płakałam dalej.
---------------------------------------------------------------------
Na dziś to tyle. Nowy rozdział będzie dodawany w każdy weekend i to już jest postanowione. Mam nadzieję, że się podoba.
Tutaj możecie zobaczyć krótki trailer fanfiction.
Prim Lynn Lancaster

poniedziałek, 31 sierpnia 2015

Rozdział 1

~Bree
 Pierwszy dzień szkoły to jedno z najgorszych wydarzeń w ciągu roku. Wszyscy chodzą po szkole jakby pierwszy raz ją widzieli. Jedni zdruzgotani tym, że muszą wrócić do codzienności, a drudzy chodzący od osoby do osoby żeby podzielić się swoją radością.
  Codziennie w roku szkolnym nastawiam budzik z 15 minut wcześniej żeby przed zajęciami wyrobić się jeszcze z wejściem na komputer. Włączam Twittera, Instagrama i Facebooku sprawdzając czy chłopaki zamieścili coś nowego na swoim profilu. Tak zrobiłam też dziś. Na każdej z tej stron wyświetlał mi się post.

  We will always when you need us! Good luck at the start of the school year!  - Charlie xx

  Natychmiast chwyciłam telefon, ponieważ chciałam zadzwonić do Melanie ale nawet nie musiałam szukać jej numeru bo ona zorientowała, się że zamierzam to zrobić więc mnie wyprzedziła. Kliknęłam ,,odbierz".
  - Bree?
  - Nie musisz tłumaczyć. - wyprzedziłam ją. - Czytałam już!
  - Jakie to urocze! - zachwycała się.
  - Zdecydowanie. - potwierdziłam. - Trzymam ich za słowo!
  - Ja również! - przytaknęła. - Widzimy się w szkole!
  I tak przebiegła nasza rozmowa. Dzisiaj ubrałam się w ten zestaw. Zabrałam torbę i wyszłam przed dom gdzie w samochodzie czekała na mnie moja mama.
  - Dzisiaj szybko się wyrobiłaś. - najwyraźniej była zdziwiona.
  - Punktualność dużo mnie kosztowała! - oznajmiłam. - Nie przesłuchałam żadnej piosenki chłopaków i jak ja teraz wytrzymam?!
  - Nie przesadzaj. - powiedziała. - Wsiadaj bo się spóźnimy.
  Rozmawiam z mamą na temat chłopaków. Rozumie, że posiadam swoich idoli, którzy są moim całym światem. Słucha gdy mam jej do powiedzenia coś nowego. Melanie zachowuję się inaczej. Jej rodzice nie interesują się jej życiem, a ona nie zamierza o nich opowiadać.
  Do szkoły zazwyczaj wozi mnie mama mimo, że mam tylko 20 minut pieszo. Jest nam to obu na rękę. Gdy jesteśmy już na miejscu wysiadam z auta, macham jej, a ona wykonuję ten sam gest.
  Przekraczam szkolny próg jednak ja nic sobie z tego nie robię. Dzień jak każdy. Kieruję się do mojej klasy. Otwieram drzwi i moim oczom ukazuję się widok mojej klasy. Wszyscy siedzą i rozmawiają ze sobą. Jestem bardzo zdziwiona bo zazwyczaj znajduję ich jak śpią gdzieś zmęczeni w kącie. Kiedy wypatruję Mel chcę podbiec ale ona robi to pierwsza tak jakby czytała mi w myślach. Widać, że jest rozkojarzona.
  - Bree, nareszcie jesteś! - krzyknęła. - Muszę ci coś powiedzieć!

~ Melanie
   - Co się stało? - zapytała.
   Była zdenerwowana, a mi było z tego powodu przykro więc od razu przeszłam do przekazania jej wiadomości.
   - Patrz jaki tweet dodał Leo! - krzyknęłam i pokazałam jej telefon.

  Bambinos! In September, we will turn up at concerts in London, Oxford and Southampton! - Leo xx

   - Ty sobie chyba żartujesz!? - powiedziała tak głośno, że wszyscy odwrócili się w naszą stronę.
   Nie mogę uwierzyć, że chłopcy pojawią się w naszym mieście. Southampton nie było bardzo znane. Od czasu do czasu zjawiały się tutaj jakieś sławne osoby ale takiej wiadomości nigdy się nie spodziewałyśmy. Uważałyśmy, że to niemożliwe!
   - Z czego się tak cieszycie?
   Podszedł do nas Nick, który najwyraźniej jeszcze się nie zorientował.
   - Nasi idole będą mieli koncert w klubie nie daleko! - poinformowała go Bree.
   Szturchnęłam ją w ramię i zorientowała, się że nie chcę, aby coś więcej jeszcze mówiła, ponieważ lepiej zachować to dla siebie.
   Prawie cała szkoła wiedziała kim się interesujemy. Moja przyjaciółka chodziła  z ich muzyką puszczoną na cały głos, krzyczała do mnie z drugiego końca korytarza o nowo dodanym poście albo podchodziła do ludzi i pokazywała im ich zdjęcia. Ja nigdy tego nie lubiłam. Nie wstydzę się ich ale wolę kiedy nikt nie wie o mnie za dużo bo to zawsze skończy się źle. Uważam, że niektórzy sądzą, że coś sobie uroiłyśmy, że jesteśmy wariatkami, a to wcale nie prawda. Po prostu nie rozumieją naszego świata. Ale Bree już taka jest. Zawsze otwarta na nowych ludzi, którym musi wszystko powiedzieć.
   Usiadłyśmy do naszej ławki. Nic nie mówiłyśmy. Pierwsza łza popłynęła po moim policzku. Moja towarzyszka odwróciła się w moim kierunku i zauważyła co się dzieję. Ona też zaczęła płakać. To łzy radości, których inni nie zrozumieją. Patrzyli na nas, a później zaczęli się śmiać. Wszyscy przestali, gdy do klasy weszła nasza nauczycielka pani Mills.
  - Co tu się dzieję? - zapytała. - O co chodzi dziewczyny?
   Te pytanie było skierowane do nas.
   - Niech się pani nie martwi. - powiedziałam.
   Uśmiechnęła się i skinęła tylko głową.
    Będzie bardzo trudno zachowywać się normalnie przez te kilka godzin. Kiedy wrócimy do domów zacznie się najbardziej zakręcony czas w naszym życiu. Teraz mamy tylko jeden cel. Spełnić nasze największe marzenie.
-------------------------------------------------------------
Rozdział pierwszy gotowy!
Czy dziewczynom uda się dotrzeć na koncert? Jak to wszystko zaplanują? Co na to ich rodzice?
Tego dowiecie się czytając następny rozdział, który pojawi się w sobotę!

Czytasz? Skomentuj!

Prim Lynn Lancaster xx


niedziela, 30 sierpnia 2015

Prolog

~Bree
  Dokładnie rok temu do drzwi zapukała moja najlepsza przyjaciółka.
  Tak na prawdę to spodziewałam się, że Melanie wpadnie z wizytą, ponieważ robiła tak od początku naszej znajomości. Codziennie przychodziła o tej samej godzinie z nowy pomysłem na to co będziemy robić, a więc nigdy się nie nudziłyśmy.
  Wtedy jednak było inaczej. Cały czas padał deszcz, a przez to nie miałyśmy ochoty nigdzie się wychodzić. Mel zajęła mojego laptopa, a ja położyłam się na łóżku z telefonem w ręku. Z nadmiaru nudy zasnęłam.
  Po upłynięciu kilku minut mój sen został przerwany, ponieważ z głośników usłyszałam słowa piosenki ,, I ain't got a choice I gotta to go school, I wish I had an angel to stick by my side.". Moja przyjaciółka spojrzała na mnie. To spojrzenie znaczyło więcej niż jakiekolwiek słowa. Ruchem ręki zachęciła mnie do zajęcia miejsca obok niej. Razem siedziałyśmy i nie myślałyśmy, że same piosenki jak i ich wykonawcy czyli Bars and Melody tak wiele będą dla nas znaczyć.
~Melanie
  Teraz podczas każdej chwili z życia chłopaków jesteśmy duchowo razem z nimi. Kiedy popełniają jakiś błąd, staramy się ich obronić. Gdy wyjdzie ich nowa piosenka cieszymy się razem z pozostałymi fankami. Traktujemy ich jako rodzinę. Nie wiedzą o naszym istnieniu jednak my dajemy im tak wiele. Rok temu przeszłyśmy przez ogromną metamorfozę. Zrozumiałyśmy jak to jest posiadać osoby, którym tak wiele zawdzięczamy. Ludzie ciągle pytają nas, dlaczego kochamy kogoś z kim i tak nigdy nie będziemy. My odpowiadamy pytaniem, dlaczego oddychają skoro i tak kiedyś umrą. To działa na tej samej zasadzie.

--------------------------------------------------------
Całkowicie przemieniłam tego bloga. Pojawi się tutaj całkiem nowe opowiadanie dotyczące duetu Bars and Melody. Główne bohaterki to szesnastoletnie dziewczyny Bree i Melanie, dlatego rozdziały będą dodawane z dwóch perspektyw, a później nawet z czterech.
Mam nadzieję, że pojawi się tutaj dużo czytelników!

Czytasz? Skomentuj!


Prim Lynn Lancaster